
ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ
ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
17/11/2015
Τα Πολυτεχνεία του σήμερα, είναι η κάθε μικρή και μεγάλη πράξη αλληλεγγύης, είναι ο πόλεμος ενάντια στο φόβο και στο μίσος, ενάντια στη βία και τον φανατισμό από όπου κι αν προέρχονται.
1973. 42 χρόνια πριν, τέτοιες μέρες.
Ένα σύνθημα αντηχούσε στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Ένα σύνθημα που αφύπνιζε συνειδήσεις και έκανε τους πολίτες να βγουν στους δρόμους, να διαδηλώσουν, να αντισταθούν, αψηφώντας την τρομοκρατία και τα τανκς της χούντας. Ένα σύνθημα.
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Σήμερα, 2015, 42 χρόνια μετά. 1,5 εκατομμύριο άνεργοι και όχι μόνο αυτοί, συνεχίζουν να ζουν με την αγωνία για το εάν θα έχουν ψωμί στο τραπέζι τους Σήμερα , 42 χρόνια μετά, έχουμε δημόσια παιδεία χωρίς δασκάλους, με μεγάλα προβλήματα και χωρίς καμία σχεδόν οικονομική δυνατότητα κάλυψης έστω και των στοιχειωδών αναγκών. Σήμερα, 42 χρόνια μετά. Οι ξένοι εξακολουθούν να διαφεντεύουν την πατρίδα μας. Αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς. Κι όλα αυτά όχι για να σωθεί η πατρίδα όπως λένε, αλλά οι τράπεζες και αυτοί που κατέχουν τον μεγάλο πλούτο. Ποια όμως είναι αυτή η πατρίδα, αν όχι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν σ αυτή. Οι άνθρωποι που με τον ιδρώτα τους ζουν τις οικογένειες τους. Που με τον ιδρώτα τους δημιουργούν τον κοινωνικό και εθνικό πλούτο. Μην μας κοροϊδεύουν λοιπόν. Την σημερινή εποχή, την εποχή της κατάργησης κάθε ανθρώπινου και κοινωνικού δικαιώματος, την σχεδίασαν χρόνια πριν. Όταν με διάφορους τρόπους εξύψωσαν τον ατομικισμό, την απάθεια, την αποχή από κάθε τι κοινωνικό. Από την εποχή της θεωρίας ότι όλοι είναι ίδιοι, μέχρι τη βαθιά φιλοσοφία ότι όλοι μαζί τα φάγαμε. Ε λοιπόν όχι δεν είμαστε όλοι ίδιοι ούτε μαζί τα φάγαμε. Για εμάς τα ιδανικά και τα συνθήματα του Πολυτεχνείου ζουν ακόμα.
Το ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μπορεί και πάλι να μας εμπνεύσει στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. 17 Νοέμβρη 1973. Οι φοιτητές γράφουν στον τοίχο του Πολυτεχνείου: «απόψε πεθαίνει ο φασισμός». Σήμερα, 42 χρόνια μετά. Η ίδια φασιστική απειλή που παίρνει πολλές και επικίνδυνες μορφές. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι κινδυνεύουμε από αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Προσπαθούν να μας κρύψουν αυτούς, που όλα αυτά τα χρόνια δημιουργούν όλες αυτές τις ανισότητες στον κόσμο. Αυτούς που μπροστά στα κέρδη δεν υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή. Αυτούς που κερδίζουν πουλώντας όπλα και ανοίγοντας πολέμους. Αυτούς που εκπαιδεύουν τρομοκράτες και μετά θέλουν να μας σώσουν από τα θύματα τους. Αυτοί είναι οι αντίπαλοι μας.
Η αλληλεγγύη όμως είναι το όπλο μας.
Ο φασισμός, ο φανατισμός κι ο ρατσισμός δεν χωράν σ αυτόν τον τόπο
